Hoe de ‘Spijt top 5’ mijn leven veranderde

‘Change is painful. Few people have the courage to seek out change. Most people won’t change until the pain of where they are exceeds the pain of change.’ – Dave Ramsey

Verandering doet pijn. De meeste mensen veranderen pas als de huidige pijn van een situatie erger is dan de pijn van de verandering.

Dit is voor mij zo waar. Vanuit een staat van acceptatie en gelatenheid kabbelde mijn leven voort.

“Het echte geluk is niet voor mij weggelegd”
“Ik moet hier gewoon genoegen mee nemen”
“Ik maak er maar het beste van”

Er het beste van maken, dat voelde comfortabel en als de ‘right thing to do’. De minste pijn voor mijzelf en mijn omgeving, zo leek het. Want diep daaronder huilde mijn Hart. Tot die ene dag…

Het besef dat de huidige situatie meer pijn doet dan in actie komen en de situatie veranderen, komt voor iedereen op een andere manier.

Voor sommigen komt dit besef als er iets ingrijpends in hun leven gebeurt, bijvoorbeeld een sterfgeval van een dierbare, een ernstig ongeluk of baanverlies.

Maar het inzicht dat verandering NU moet plaatsvinden, kan ook ontstaan vanuit iets kleins.
Zoals bij mij.

Voor een training op mijn werk las ik ter voorbereiding een aantal artikelen. Eén van die artikelen was de zogenaamde ‘Spijt top 5’ van Bronnie Ware. Deze Australische verpleegkundige verzorgde stervenden in hun laatste levensfase. Met hen voerde ze openhartige gesprekken en haar leven veranderde compleet door alle inzichten en lessen die ze leerde.

Door te luisteren naar al die mensen die terugkeken op hun leven, ontstond er een universele top 5 van de dingen waar zij het meeste spijt van hadden. Bronnie beschreef deze levenslessen in haar blog en boek ‘The top five regrets of the dying’. In deze video vertelt ze kort over deze spijt top 5 (in het Engels).

De levenslessen waren:

• Had ik maar de moed gehad om een leven te leiden waarin ik trouw was aan mezelf, in plaats van te voldoen aan de verwachtingen van anderen.
• Had ik maar meer tijd vrijgemaakt voor mijn dierbaren.
• Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.
• Had ik maar niet mijn vrienden uit het oog verloren.
• Had ik mezelf maar wat meer geluk gegund.

Alle vijf raakten ze mij diep. Ik voelde in mijn lijf wat het lezen met mij deed. Mijn hartslag versnelde, ik begon te zweten en kreeg buikpijn. Dit ben ik als ik zo doorga.

Dát besef, ik vond het zo heftig. Ik voelde me verdrietig, bang en machteloos. Ik moet het tij keren nu het nog kan.

Dit was hét moment dat ik anders naar mijn leven ging kijken. Ik besloot: mijn leven eindigen met ‘had ik maar’, dat doet véél meer pijn dan nu (moeilijke) keuzes maken om mijn leven te veranderen. De urgentie om te gaan veranderen was ineens enorm hoog, waardoor ik in actie kwam.

Het in kaart brengen van wat ik nodig had om gelukkig te worden, dat was mijn eerste – achteraf zeer waardevolle – stap. Ik kom daar in een latere blog nog op terug.

Voor nu ben ik benieuwd, als je de Spijt top 5 nog niet kende:
Wat doet het lezen met je? Voel je je blij, omdat jij al leeft naar deze levenslessen?
Of raakt het je en voel je je bang, vertwijfeld, verdrietig of machteloos?

In dat laatste geval zou het waardevol voor je kunnen zijn om als eerste stap na te denken over de volgende vragen:

• Welke van de vijf levenslessen raakt je het meest? Waarom?
• Op welk gebied in je leven (persoonlijke ontwikkeling, relatie, kinderen, werk, vrienden, etc) zou je iets willen veranderen? Wat houdt je tegen?
• Welke eerste stap zou je kunnen zetten?
• Mocht je nu dezelfde pijn en urgentie voelen als ik toen, dan zou het waanzinnig waardevol zijn om hier nu ter plekke te besluiten deze eerste stap ook daadwerkelijk te zetten. Spreek het nu uit: Ik besluit dat …